در خطبه عقد اسلامی بر خلاف آنچه در ایران به صورت عرف مطرح است پاسخ بله را مرد میگوید.
به این معنا که ابتدا زن به مرد میگوید خود را با مهریه معلوم به همسری تو درآوردم (دائم) یا خود را با مهریه معلوم در مدت معلوم به همسری تو درآوردم و مرد هم میگوید قبول کردم.
که به این پیشنهاد و قبول در فقه ایجاب و قبول میگویند.
البته مشهور فقها معتقدند که تقدم ایجاب به قبول ضرورتی ندارد و با توجه به حیای زن[1] بر اعلام اولیة پیشنهاد ازدواج به مرد، تقدم قبول مرد را بر ایجاب زن، موجب ورود خدشه‌ای به صحت عقد ندانسته‌اند. (نجفی، 1412ق، ج10، ص 424)
خوب اگر قائل باشیم که تقدم قبول بر ایجاب مانعی ندارد و بخواهیم خواستگاری مرد از زن را با همین ایجاب قبول بازخوانی کنیم معنای آن بسیار جالب است.
در حقیقت مردان وقتی در عرف امروز به خواستگاری میروند حامل این پیام به خانم هستند که اگر بخواهی به همسری من در بیایی من قبول میکنم!!!
بسیار معنای جالب و جدیدی است فتامل..!! و این نوعی احترام به حیای زن است .بنابر این خانمها نباید فکر کنند حالا که مردی به خواستگاری آمده میتوانند همه جور شاریطی برای او بگذارند بلکه بسیار هم باید اورا تکریم کنند که به زن احترام گذاشته و قبل از اینکه زن ابراز کند به او میگوید اگر بخواهی همسر من بشوی من قبول میکنم.
